Toetsen

Mijn houding ten opzichte van toetsen is ambivalent. Enerzijds ben ik wars van prognostische toetsen. Het blijft een moment opname. Een onvoldoende op een toets is geen eindoordeel maar een startpunt voor verder leren. Kinderen krijgen bij mij net zoals herkansingen als ze nodig hebben om wel die voldoende of goed te halen. En dan heb ik ook nog bewondering voor de inzet en de veerkracht die het kind heeft getoond.

Anderzijds ben ik wel van mening dat het leren memoriseren van kennis of feiten een vaardigheid is die kinderen moeten ontwikkelen en die geoefend moet worden. Dus nog steeds wel de topografie van Europa leren, en niet alleen vertrouwen en investeren in de opzoekvaardigheid van kinderen. In de lezing van Mark Mieras (Xperterium vrijdag 4 maart 2016) werd ook aangegeven dat hersenverbindingen die niet gebruikt worden verloren gaan. Het brein moet gericht oefenen met het onthouden van kennis en feiten.

Mijn ideaal qua toetsen ligt in het assessment for learning. De toets moet in dienst staan van het onderwijs. Mark Mieras gaf ook aan dat leren per definitie altijd ongemakkelijk zal zijn. De toets moet aangegeven waar nog ontwikkelingsruimte ligt. En daar moet het onderwijs dan op aansluiten. Om gebruik te kunnen maken van de ontwikkelingsruimte is het nodig dat de toets niet beoordelend is. Een toets moet niet waarderend of veroordelend zijn maar moet puur aangeven op welk punt in de ontwikkelingslijn het kind staat en de zone van naaste ontwikkeling in kaart brengen.

Punten die ik mee ga nemen in mijn herontwerp zijn:
Assessment moet zijn als een GPS, een instrument dat bepaald waar je staat en je helpt een koers te bepalen waar je heen wil gaan. Het onderwijs vormt in deze metafoor dan de landkaart. Een GPS geeft puur de locatie aan zonder daar een oordeel over te vellen. Dat moet een assessment ook doen. De beoordeling wordt gedaan door de leerling zelf. De eigen inschatting van de leerling bepaald de koers die hij vervolgens gaat volgen.